Lively, زنده وار

غزل "زنده وار" از هوشنگ ابتهاج، برگردان به انگلیسی: جواد سلیمانی

چه غریب ماندی ای دل، نه غمی، نه غمگساری
نه به انتظار یاری، نه ز یار انتظاری

How much alone you are my heart! Without sorrow (sorrow of love who is the most pleasant), without sympathizer

Not waiting for a sweetheart, nobody waiting for you

غم اگر به کوه گویم بگریزد و بریزد
که دگر بدین گرانی نتوان کشید یاری

If I tell about this pain to the mountain, it will run away and will fall

Such as this great pain, is not bearable for a human

چه چراغ چشم دارد دلم از شبان و روزان
که به هفت آسمانش نه ستاره ای ست باری

My heart, you are waiting for a light every days and nights

But there is not only one star in all of seven skies for you

دل من! چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی
چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

My heart, it was so much alack, it wasn’t your right, stopping in love, like this

What trick I can use, there is no anymore time

نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند
دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

Couldn’t any moon to flash on you a beam of light

Break the heart of mirror; it’s not on it except dust

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد
دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

All of my life, my eyes were waiting for smiling of a flower (dehiscing)

It’s time to be bloody my hope, there is a thorn in those eyes

سحرم کشیده خنجر که چرا شبت نکشته ست
تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

Sunrise has a dirk in the hand against me; it says why you couldn’t be success to kill the darkness in (yourself)

My heart, you kill me please, to not seeing a night and darkness anymore

به سرشک همچو باران زبرت چه برخورم من؟
که چو سنگ تیره ماندی همه عمر بر مزاری

My heart, my tears like the rain are washing you, but what I can do to you when …

When you are like a gloomy dark stone on a grave all my life

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی
بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

If you don’t forgive persons who are alive for their sin, that are the sin of life in fact

So, let die by you the other alive

نه چنان شکست پشتم که دوباره سر بر آرم
منم آن درخت پیری که نداشت برگ و باری

My loin, it has been such a broken that I can’t straight up again

I am that old tree who didn't have any leaf, gain or blossom

سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر
که به غیر مرگ دیگر نگشایدت کناری

My heart, keep away your shelterless head of oldness and pass of the life

Because, except death nobody open their arms for embracing you

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

In the sunset of this desert, sit alone and nostalgic

Watch the loyalty of sympathizers who leave their sympathizer