روستای متروکه ...

روستای متروکه 

چندی پیش در جریان جاده گردی های بی مقصد و صحبت ها و درد دل ها  با بهترین دوستم و برادرم اسماعیل، گذارمان به روستایی متروک خورد. با گشتی در این روستایِ خالی و غمبار، در آن غروبِ پاییزیِ دلگیر و صحبت ها و درد دل ها، قطعه ی عاشقانه ای به ذهن مغشوشم آمد و مورد ویرایش دوستان فرهیخته ام امین و جعفر قرار گرفت که از نظر می گذرد.

دل من روستای متروکه بی ریا، ساده، بی رونق سال هاست خفته آبادی یادگارِ عصرِ نابسامانی ... خاک مرده، نشسته بر در و دیوار دار، خشکیده راه ناهموار ... خالی از قیل و قالِ کودک ها سگ،  رمه،  جای پایِ چوپان ها... خالی از بویِ گِل، حوض و قمری و ماهی، گورِ پروانه،  چکمه های اربابی... درب و لولای سستِ بی دیوار سقف و تیرِ چوبی و الوار رویش خار بر تنور پر ز خاکستر... پنجره،  طاقچه،  پله ی مرمر. دل و ده، هر دو متروکه... نقش غم، از کوچه هایشان جاری است خالی و بی صدا،  غرق در شعله های سکوت خسته و سوخته،  از خاطرات تکراری است ... حال آن روستاست اکنون دل نَقلِ هنجارهای ناکامل در حریمِ سنگ فرشِ دلتنگیش، قبلِ بن بستِ مهر و یکرنگیش، توی دالان های پیچاپیچ قصه ی تو ماند و دیگر هیچ هیچ هم، دست بسته زندانیست، قصه ی تو،  حسِّ ویرانیست... قصه ی تو، فصلِ کوچِ عشق قصه ی تو، مُشتِ پوچِ عشق قصه ی تو، مسخِ یک رویاست قصه ی تو، مرثیه، غوغاست قصه ی تو، دیوِ نامیراست، قصه ی تو، خشکیِ یک رود قصه ی تو، تلِّ خاک و دود قصه ی تو خانه ی مطرود قصه ی تو،  حسِّ ویرانیست... ------------ 25 آبان 95