روستای متروکه ...

روستای متروکه 

چندی پیش در جریان جاده گردی های بی مقصد و صحبت ها و درد دل ها  با بهترین دوستم و برادرم اسماعیل، گذارمان به روستایی متروک خورد. با گشتی در این روستایِ خالی و غمبار، در آن غروبِ پاییزیِ دلگیر و صحبت ها و درد دل ها، قطعه ی عاشقانه ای به ذهن مغشوشم آمد و مورد ویرایش دوستان فرهیخته ام امین و جعفر قرار گرفت که از نظر می گذرد.

دل من روستای متروکه بی ریا، ساده، بی رونق سال هاست خفته آبادی یادگارِ عصرِ نابسامانی ... خاک مرده، نشسته بر در و دیوار دار، خشکیده راه ناهموار ... خالی از قیل و قالِ کودک ها سگ،  رمه،  جای پایِ چوپان ها... خالی از بویِ گِل، حوض و قمری و ماهی، گورِ پروانه،  چکمه های اربابی... درب و لولای سستِ بی دیوار سقف و تیرِ چوبی و الوار رویش خار بر تنور پر ز خاکستر... پنجره،  طاقچه،  پله ی مرمر. دل و ده، هر دو متروکه... نقش غم، از کوچه هایشان جاری است خالی و بی صدا،  غرق در شعله های سکوت خسته و سوخته،  از خاطرات تکراری است ... حال آن روستاست اکنون دل نَقلِ هنجارهای ناکامل در حریمِ سنگ فرشِ دلتنگیش، قبلِ بن بستِ مهر و یکرنگیش، توی دالان های پیچاپیچ قصه ی تو ماند و دیگر هیچ هیچ هم، دست بسته زندانیست، قصه ی تو،  حسِّ ویرانیست... قصه ی تو، فصلِ کوچِ عشق قصه ی تو، مُشتِ پوچِ عشق قصه ی تو، مسخِ یک رویاست قصه ی تو، مرثیه، غوغاست قصه ی تو، دیوِ نامیراست، قصه ی تو، خشکیِ یک رود قصه ی تو، تلِّ خاک و دود قصه ی تو خانه ی مطرود قصه ی تو،  حسِّ ویرانیست... ------------ 25 آبان 95

و باز برای تو، ای معشوق خیالی

و باز برای تو، ای معشوق خیالی

عمری سپری شد به غم و لحظه شماری 

هم قافیه مختوم به در ماند،

هم این چشم بهاری

خسران دو عالم به نگاه تو خریدم

از توشه ی عقبی،

من و این باده گساری

دیر است...

اگر بازنیایی و بمیرم

فردای قیامت،

تو و این مغلطه کاری.

------------------

شنبه، 22 آبان 1395

زبان سمبلیک قرآن و تمدن موردخطاب پیامبر: سخنرانی در انجمن اسلامی مهندسین

زبان سمبلیک قرآن و تمدن موردخطاب پیامبر

)سخنرانی در انجمن اسلامی مهندسین(

این گفتار بطور خلاصه سعی داشته است، به این مهم بپردازد که بین زبان قرآن و زبان علم، اعم از علوم تجربی و انسانی تفاوت است و از این رو نباید قرآن را که زبانی اساطیری و عامه فهم و تاریخی قدسی و سمبلیک دارد در مقام قیاس با علوم مربوطه و تاریخ عرفی و فلسفی قرار داد:

[فایل صوتی]

جامعه ما و لمپن ها ...

جامعه ما و لمپن ها ...

"فضای مجازی، جولانگاه خناسان است." این چکیده اظهارات نماینده اصلاح طلبکاری بود که بدون هیچ سابقه و رجحانی بر سایرکاندیداها و تنها با رانت پدر وارد مجلس شد و در پی مابقی سهم خانوادگیش از سفره انقلاب بود. اما چقدر همین فضای مجازی و فعالانش از این عرصه استفاده کرده اند؟ پاسخ این است: قاطبه ی آنها، هیچ.

آنها همان مردم چوب دو سر طلایی هستند که برای لمپن بازی، خنده و انتقال این شادی زودگذر به دوستان و مخاطبانشان و یا برای جذب مخاطب بیشتر موج راه می اندازند یا برای تشدید موجی تا حد ویرانگری، بدون هیچ عایداتی بر موج، سوار می شوند و در برخی موارد، دولت، حکومت، مسئولان و چهره های شناخته شده را مجبور به عقب نشینی، عذرخواهی یا پاسخگویی می کنند. برعکس آنهم صادق است و در برخی موارد هم، حکومت از موج های پوپولیستی ایجاد شده برای سیاست زدایی و خط دهی بهره می برد.

اما این فضایی که انحصار رسانه را از حکومت ربوده و جهت دهی به افکار عمومی را در دست گرفته، با تمام خوبی ها و موارد مثبت ذکر شده، بیراه نیست که بگوییم اکنون بیش از آنکه عرصه فرهنگ سازان غیرحکومتی و نخبگان جامعه باشد، عرصه پوپولیست ها و شارلاتان هاست، کسانی که یا بر موج ایجاد شده توسط همان مردم، برای رسیدن به اهداف خود سوار می شوند و یا خناسانه موجی راه می اندازند و به دست لمپن های فضای مجازی می دهند و صد افسوس که خیلی از سیاسیون آزاده ای که باید خود تاثیرگذار بر این عرصه باشند همراه این موج می شوند که از مردم عقب نمانند. متاسفانه همین حمایت ها و همراهی ها هم موجب تشدید موج و اعتباربخشی به آن می گردد.

با تاثیر همین خناسان و برحسب نیاز مردمی که ذاتا و برحسب پیشینه و نیای خود نیازمند به قهرمان هایی معصوم هستند، فضای قهرمان پرور مجازی با استانداردهای دوگانه شکل می گیرد و انصاف زیر پا گذاشته می شود، جنس قهرمان ها نیز عوض می شود و رنگ عامه پسند به خود می گیرد. 
شجریان ها و پاشایی ها اسطوره می شوند، آقاسلطان ها بواسطه زیبایی، نماد جنبشی می شوند که سالیان سال فعالینی داشته که بی گناه در زندان ها و زیر شکنجه ها علیرغم مبارزات خود جان باخته اند.

حسن خمینی که بنابه ادعای دوستانش دارای درجه اجتهاد است و پیشاپیش قهرمان همین عرصه مجازی شده و عباس جدیدی، یکی از جنس طیب حاج رضایی ها و هفت کچلون و شعبان جعفری ها، با سوادی به مراتب پایین تر هر دو مرتکب یک گناه می شوند، اما طبق همان استاندارد دوگانه عامه پسند با اینکه انتظار از آقازاده بیشتر است، از گناه قهرمان چشم پوشیده می شود که مبادا به معصومیتش بربخورد، آقازاده ای که هنوز مدت زیادی از رفتار مشمئزکننده اش در برابر آقای احمد منتظری نگذشته است.

گویا فضا الان طوریست که می طلبد انصاف را زیر پا گذاشت و پوپولیست بود... همانطور که 37 سال پیش جو حاکم بر جامعه، اشغال سفارت را می طلبید. اما ما کی میخواهیم بزرگ شویم و بر جامعه تاثیر بگذاریم؟ جز این است که همین استاندارد دوگانه و همین رفتارهاست که قاطبه ی آزادگان جامعه را به ما بدبین کرده و اصلاح طلب ها را هیزم اصلاح طلبکارها کرده است؟

*واژه ی گویایِ اصلاح طلبکار، ابداعی دکتر سعید رضوی فقیه است.

چند تبریک و چند نکته در خصوص آنها که قبح بالا رفتن از دیوار سفارت را شکستند

چند تبریک و چند نکته در خصوص آنها که قبح بالا رفتن از دیوار سفارت را شکستند

13 آبان 58، 400 دانشجوی تندرو و احساساتی که خود را پیرو خط امام معرفی کردند در یک اقدام کاملا غیر دیپلماتیک، سفارت امریکا را اشغال کرده و موجب مشکلات عدیده ای برای آینده ایران شدند، مشکلاتی چون تضعیف ایران، جرات دادن به دشمنان ایران برای تجاوز و تعدی، جنگ، تحریم های 37 ساله، انزوا، قرارداد الجزایر که خط به خط آن به ضرر ایران بود، و آغاز حذف نیروهای دموکرات، استعفای دولت موقت و شرایط بسته داخلی.

اقدامی که با حمایت بنیانگذار و رهبر جمهوری اسلامی، آیت الله خمینی، روحانیون، قاطبه سیاسیونی که بعدها عهده دار سمت های دولتی شدند، طیف عامه مردمی، احزاب و گروه های چپ، برخی احزاب لیبرال و چهره هایی چون بنی صدر مواجه شد.

نگارنده این پیروزی بزرگ اشغال سفارت یا بنابه تعبیری فتح لانه جاسوسی را به اسرائیل، حزب جمهوریخواه امریکا و شخص راکفلر و کسینجر که با یک نقشه حساب شده و قابل پیش بینی (رجوع شود به خاطرات کارتر) با اصرار به دولت امریکا برای پذیرش شاه برای درمان توانستند دوره ریاست جمهوری دموکرات ها را 4 ساله کنند و پس از آن هم 12 سال دیگر یکه تازی کنند و جنبش حقوق بشری و ضدجنگ امریکا را که تازه جان گرفته بود خاموش کنند تبریک عرض می کند، به لابی صهیونیستی این کشور، دولت مرتجع عربستان سعودی، به بنیاد راکفلر که تلاش زیادی برای تضعیف ایران و تخریب وجهه آن از طریق متوحش نشان دادن ایرانیان در دنیا انجام داد و در همان زمان هم توانست 4 میلیارد دلار وام بانک چیس منهتن را که بی پشتوانه و بدون مجوز قانونی به شاه و خانواده پهلوی داده بود و امکان استردادش نبود بالاخره بازپس بگیرد، تبریک عرض می کند به سرکار خانم اشرف پهلوی، و همه سران پهلوی که از ایران گریخته بودند و بر اساس مفاد بیانیه الجزایر توانستند از ایران در دادگاه لاهه شکایت و طلب غرامت کنند و  به دشمنان ایران که توانستند 20 میلیارد دلار اموال ایران را در امریکا بلوکه کنند از همان سال تا کنون تبریک عرض می کند.

ایضا یک تبریک ویژه به برادران داخلی عضو گروه های فشار که یاد گرفتند چطور می­شود بدون دانش، آگاهی و توانایی و فقط با اسم پیرو خط شخص شماره یک نظام بودن در همه کاری با زور دخالت کنند و یاد گرفتند چطور می­شود از دیوار اماکن دیپلماتیک بالا بروند، یاد گرفتند در برنامه تلویزیونی و در رسانه ای که کاملا تحت کنترل طیف فکری آنهاست بر علیه اشخاص یا گروه های اپوزیسیونی که رسانه ای در اختیار ندارند و حق دفاع از خود نیز از آنان صلب شده دست به افشاگری بزنند و هرچه دلشان خواست بگویند و با همین حرف ها افرادی بیگناه را برای سالها به زندان بیاندازند.

تبریک دیگر به آن یاران بیت امام که از عصر روز 13 آبان که به دکتر یزدی گفته بود دانشجویان را با کمک پاسداران از سفارت بیرون بریز تا صبح روز 14 آبان که  نظر حضرتش را چرخاندند و به تمام موج سواران این حادثه چه داخلی و چه خارجی.

و یک ای دریغ به شخص مرحوم مهندس بازرگان که آنرا عملی خلاف مصالح ملی و شیطانی قلمداد کرد وهمه این موارد را همان زمان تشخیص داد.

هنوز پس از 37 سال رسانه های جمهوری اسلامی، این اقدام نسنجیده را تحسین و بزرگ میدارند. اما چهار نکته در بازنگری این حادثه جالب به نظر می رسد:

اول آنکه: آنها که اکنون خود را صاحب این پیروزی و انقلاب دوم! می دانند و پس از سال ها آن را گرامی می دارند خود نقش بسیار کمی در آن داشته اند. زیراکه در میان 400 دانشجوی گروگانگیر فقط چند تن از نیروهای حکومتی و چهره های اصولگرای کنونی دیده می شوند، چهره هایی چون ضرغامی و ... که جزء سران اصلی دانشجویان نیز نبودند.

دوم اینکه: صاحبان اصلی این حرکت و اکثریت چهره های سیاسی سال های بعد که از نیروهای اصلی و طراح آن بودند بعدها در زمره نیروهای اصلاح طلب و جبهه مشارکت قرار گرفتند و حتی بعد از حوادث سال 1388 با رد صلاحیت و زندان مواجه شدند و عملا حرفی در دفاع از آن اقدام خود ندارند. (میردامادی، بی طرف، اصغرزاده، ابتکار، عبدی و ...)

سوم اینکه: رنگ پشیمانی و اظهارات این نیروهای اصلاح طلب حتی در این شرایط و پس از سال ها جالب است. آنها یا سکوت کرده اند، یا با اکراه در مناسبت ها و در مراسمات و یا در برابر رسانه های حکومتی همچنان آن حادثه را گرامی اما غیردیپلماتیک می دانند و اگر نگوییم از بازگو کردن آن شرمسارند، ولی به آن مفتخر هم نیستند. اینها، خود را گروگان آن حادثه گروگانگیری میدانند و گفته اند قرار نبود 444 روز به طول بیانجامد و ما در معرض عمل انجام شده قرار گرفتیم، یا اینکه می گویند منتقدین با زاویه دید کنونی به حرکت آن سال های ما می نگرند و انتقاد باید در ظرف زمانی خود مطرح شود! این افراد، زیان های ناشی از این اقدام به ایران را کتمان و نتایج قرارداد الجزایر را که خط به خط به ضرر ایران تمام شد و اقتدار ملی را زیر سوال برد را با افتخار، از برکات! گروگانگیری خود می دانند اما هر حرکت دیگری برای اشغال سفارت های دیگر را (مانند اشغال سفارت انگلستان و عربستان) تقلیدی، مضر و شنیع می دانند غافل از آنکه خود، باب بالا رفتن از دیوار اماکن دیپلماتیک را به روی آیندگان گشوده اند. با این حساب جای تعجب نیست که در دوره کنونی نیز دانشجویانی اصلاح طلب و اپوزیسیون را ببینیم که با افتخار نامی که آن 400 جوان بر خود نهاده بودند را یدک می کشند و با یک تضاد هویتی روبرو هستند و سردرگم بین تحسین اقدام پیشگامان خود و فعالیت بعنوان روشنفکر اپوزیسیون دانشجویی، مانده اند.

چهارم اینکه: در میان سیاسیون و انقلابیون آن سالها، تنها اعضای کابینه دولت مهندس بازرگان و اعضای نهضت آزادی ایران (بغیر از اعضای فراکسیون چپ نهضت که بعدها از نهضت جدا شدند)، مخالف این اقدام بودند. مرحوم مهندس بازرگان، در نطق خود در جواب چرایی انتخاب این افراد در کابینه اش اعلام کرده بود که "به هیچ وجه نمی گویم افرادی را که به عنوان وزیر و سفیر و استاندار آورده ایم بی عیب­اند، باز هم اقرار میکنم در اینها عیب هست، اشکال هست، ایراد هست ولی نمی توانم، غیر از اینها پیدا نکردم، ندارم بهتر از این، بنابرین ایراد نگیرید". اگر بنابه قول کنونی این دانشجویان پیرو خط امام هم بخواهیم حوادث را در ظرف زمانی خود بررسی کنیم، بیشتر متوجه این می شویم که چرا مرحوم مهندس بازرگان بهتر از اعضای کابینه اش، برای تصدی مناصب پیدا نکرد و چرا آن سیاسیون که بعد از دولت موقت عهده دار مشاغل دولتی شدند برای حکومت کردن مناسب نبودند و چرا اقدام دانشجویان و لقمه ای که برداشتند بزرگ تر از حد آنان بود و ایضا چرا این مخالفان اشغال سفارت از ظرف زمانی خویش پیش بودند.

پنج اینکه: نعمت بزرگی است، درک این را داشتن که وقتی انسان در اوج عزت و توانایی است و آزادی بیان و عملکرد دارد حد خویشتن را بشناسد و در کاری که فراتر از ظرفیت و دانش اوست به این نحو دخالت نکند و به فکر روزهای حضیض ذلت خویش نیز باشد (البته طبعا انتقاد به دولت موقت و عملکرد امریکا حق ایشان بود ولی دخالت مستقیم با زور و با این نحو خیر) . آن جوانان 37 سال پیش، از پشتیبانی رهبری و روحانیت و نهادهای قدرت برخوردار بودند و دست به آن اقدامات و دخالت ها و تخریب وجهه دولت زدند، اگر ایشان عمل خویش را درست بپندارند (که گفته شد اینطور نیست، نباید به دخالت های گاه و بیگاه امروز گروه های فشار که از حمایت هایی از همان دست برخوردارند در دخالت در امور مملکت و صلب آزادی و آسایش مردم از لغو کنسرت تا اشغال سفارت و ... ناراحت باشند.

حرف آخر: یک انسان روشن ضمیر، در مواجهه با اشتباهات گذشته مغالطه نمی کند، به اشتباهاتش اقرار می کند، دنبال بهانه جویی و توجیه نیست، عذرخواهی می کند.